Με το κείμενο αυτό καλούμε σε μια διαδικασία ιδεολογικο-πολιτικής και οργανωτικής ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος (ΚΚ στο εξής), όπως αυτή σκιαγραφείται παρακάτω σε αδρές γραμμές, και με απώτερο σκοπό την ίδρυση νέου, επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος στη χώρα μας, με αντίστοιχη συμβολή στην κατεύθυνση μιας νέας κομμουνιστικής διεθνούς.
1. Το διεθνές και εγχώριο Κομμουνιστικό Κίνημα σε κρίση.
α. Αποτελεί κοινή διαπίστωση η στρατηγική κρίση την οποία διέρχεται το διεθνές ΚΚ εδώ και αρκετές δεκαετίες, αδυνατώντας να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις της εποχής μας. Τα κομμουνιστικά, εργατικά, επαναστατικά κόμματα αδυνατούν να ξεπεράσουν τη στρατηγική ήττα της ανατροπής της πλειοψηφίας των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του 20ου αιώνα. Δεν καταφέρνουν να ηγηθούν στα εργατικά και λαϊκά κινήματα στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης. Ο πόλεμος στην Ουκρανία ανέδειξε ακόμη πιο έντονα τη στρατηγική αυτή κρίση με πληθώρα κομμουνιστικών κομμάτων, ιδιαίτερα της «ανεπτυγμένης» και ιμπεριαλιστικής «Δύσης», να υιοθετούν θέσεις απολογητικές για τον ιμπεριαλισμό.
Αρνούμαστε, ωστόσο, να μηδενίσουμε την προσφορά του κομμουνιστικού κινήματος του 20ού αιώνα και ιδιαίτερα – αν και όχι αποκλειστικά – του κυρίαρχου τριτοδιεθνιστικού ρεύματος. Δεν συμφωνούμε με τη συνολική και απόλυτη απόρριψη των στρατηγικών του επιλογών, αυτών που, άλλωστε, οδήγησαν στις πρώτες σοσιαλιστικές επαναστάσεις και προσπάθειες εργατικής εξουσίας και σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ενώ τροφοδότησαν και τους κοινωνικούς και εθνικούς (αντιαποικιακούς, αντιιμπεριαλιστικούς) αγώνες σε ολόκληρο τον κόσμο. Αναγνωρίζουμε, όμως, την ανάγκη για την κριτική μελέτη της ιστορίας αυτής, και για τη δημιουργική ανάπτυξη της μαρξιστικής και λενινιστικής θεωρίας για τη λύση των σύγχρονων στρατηγικών προβλημάτων του ΚΚ.
β. Στη χώρα μας, η ιστορική συνεισφορά του ΚΚΕ είναι πολύτιμη, ενώ ακόμη και σήμερα διαθέτει ισχυρή κοινοβουλευτική και συνδικαλιστική παρουσία και δεσμούς με τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, αν και σε μικρότερο βαθμό από ότι στο παρελθόν. Ωστόσο, η πολιτική του, με το νέο του πρόγραμμα, χαρακτηρίζεται από ταύτιση συχνά στρατηγικής και τακτικής, την άρνηση πολιτικών συμμαχιών και μετώπων ενάντια στα μονοπώλια και στον ιμπεριαλισμό, καθώς και την ανθενωτική παρέμβαση στο εργατικό – λαϊκό κίνημα με μια λογική «κόκκινων συνδικάτων». Έτσι, όμως, όπως φάνηκε και κατά τη διάρκεια της πρόσφατης καπιταλιστικής κρίσης και εν εξελίξει μακρόχρονης ύφεσης, αδυνατεί να παίξει τον ρόλο του επαναστατικού κόμματος. Ταυτόχρονα, έχει αντικαταστήσει την επιστημονική ανάλυση με τη δογματική προσκόλληση σε ιδεολογικές θέσεις που δεν ανταποκρίνονται στη σύγχρονη πραγματικότητα, όπως τα περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας (ενδεικτική είναι και η κατάργηση του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών), ενώ αναθεωρεί την ιστορία του, πχ απορρίπτει την τακτική του ΕΑΜ. Το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του ως μέρος της στρατηγικής κρίσης του ΚΚ, και δεν προβαίνει σε ουσιαστική αυτοκριτική.
Οι ευθύνες του είναι μεγάλες, καταρχήν για την αδυναμία του λαϊκού κινήματος να εκμεταλλευτεί την πολιτική κρίση που προκάλεσε η χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και η «μνημονιακή» διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης σε μια κατεύθυνση ρήξης με – και αποδέσμευσης από – την ιμπεριαλιστική ΕΕ (όπως και με τις ΗΠΑ/ΔΝΤ). Αποκορύφωμα αποτέλεσε η στάση του στο δημοψήφισμα του 2015 αλλά και μετά από αυτό, όταν αρνήθηκε να διεκδικήσει μια διέξοδο από την κρίση χωρίς μνημόνια, με έξοδο από το Ευρώ και σε ρήξη με την ΕΕ και τους δανειστές, αξιοποιώντας, έστω και την τελευταία στιγμή, το γενναίο ΟΧΙ του ελληνικού λαού. Σήμερα, η στάση του στο ζήτημα του ρωσο-νατοϊκού πολέμου στην Ουκρανία, όπως και η στάση του απέναντι στην Κίνα και στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, οι οποίες μεταβάλλουν τις παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες ενάντια στον ιμπεριαλισμό, είναι εξίσου εγκληματική, και απολογητική προς αυτόν. Μάλιστα, το ΚΚΕ έχει ευθύνη και για τη σύγχυση και διάσπαση που παρατηρείται στο διεθνές ΚΚ γύρω από τα ζητήματα αυτά.
γ. Ο χώρος της εξωκοινοβουλευτικής κομμουνιστικής Αριστεράς στη χώρα μας παραμένει επί δεκαετίες πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά πολυδιασπασμένος, με ασθενείς δεσμούς με την εργατική τάξη, παράγοντες που τον εμποδίζουν να είναι επιδραστικός στην ταξική πάλη. Κάθε μια από τις – συνήθως πολύ μικρές – επιμέρους ομάδες και οργανώσεις έχει τη θετική της συνεισφορά σε ιδέες και στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Ωστόσο, καμία δεν φαίνεται να μπορεί να ηγηθεί της αναγκαίας ανασυγκρότησης του ΚΚ και του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Στις συνθήκες αυτές, η εσωτερική ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική ενότητα κάθε μιας από αυτές τις οργανώσεις αποκτά υπαρξιακό χαρακτήρα γι’ αυτές, με αποτέλεσμα η στρατηγική ενότητα να καθίσταται σχεδόν αδύνατη λόγω του ιδεολογικο-πολιτικού ανταγωνισμού ανάμεσά τους, ενώ δυσχεραίνει και η κοινή, μετωπική δράση. Επιπλέον, μεγάλο μέρος του χώρου αυτού κυριαρχείται από μονομερείς ή και δογματικές απόψεις, στάσεις και πρακτικές, όσον αφορά την αποτίμηση των σοσιαλιστικών επαναστάσεων και του ΚΚ του 20ού αιώνα (π.χ., συνολική απόρριψη ή, αντίθετα, εξωραϊσμός και προσκόλληση στη μία ή στην άλλη εκδοχή), τη σχέση στρατηγικής και τακτικής, τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, τη σχέση του πολιτικού και του συνδικαλιστικού αγώνα, των ταξικών και εθνικών αντιθέσεων στο σύγχρονο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, κ.ο.κ., στις οποίες εμμένουν ως αναγκαία στοιχεία της ιδιαίτερης ταυτότητάς τους, παρόλο που η πραγματικότητα της ζωής, με το πέρασμα του ιστορικού χρόνου, δεν τις δικαιώνει.
δ. Συνολικά, η σημερινή συγκυρία του πολέμου στην Ουκρανία ανέδειξε τον βαθμό που η στρατηγική κρίση αφορά και το ελληνικό ΚΚ, καθώς τόσο το ΚΚΕ, όσο και οι μεγαλύτερες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής κομμουνιστικής Αριστεράς (πχ το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ), υιοθετούν θέσεις που αδυνατίζουν το μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στην εξάρτηση της Ελλάδας από αυτόν. Καθίσταται, λοιπόν, η αναγκαιότητα της ανασυγκρότησης του ΚΚ ακόμη πιο επείγουσα.
2. Η αναγκαιότητα του Κομμουνιστικού Κόμματος για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση των λαών, τον Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό, είναι επίκαιρη όσο ποτέ.
α. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η σοσιαλιστική επανάσταση και η ιστορική πορεία προς τον κομμουνισμό αποτελούν μονόδρομο για την έξοδο από το παρατεταμένο σάπισμα του καπιταλισμού και για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από τη φτώχεια, τις κοινωνικές και διεθνείς ανισότητες, τον πόλεμο και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, την απειλή ιστορικής ανάκαμψης του φασισμού, την καταστροφή του περιβάλλοντος, ή την απειλή του πυρηνικού ολέθρου. Αντίθετα, ο σοσιαλισμός αποτελεί απαραίτητο όρο για να τεθούν οι σύγχρονες δυνάμεις του πολιτισμού, της επιστήμης, της τεχνολογίας και της αυτοματοποίησης της παραγωγής στην υπηρεσία του ανθρώπου, για την κατάργηση κάθε εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο, για την ανάπτυξη όλων των ανθρώπων ως ελεύθερων και ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, την ενοποίηση της ανθρωπότητας χωρίς βίαιους ανταγωνισμούς και πολέμους.
β. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού είναι αναγκαίος όρος η κοινωνικά πρωτοπόρα δράση του ΚΚ να οργανωθεί μέσα από κομμουνιστικά κόμματα σε κάθε χώρα με τα εξής χαρακτηριστικά:
· στενούς και σταθερούς δεσμούς με την εργατική τάξη και με τα υπόλοιπα εργαζόμενα, λαϊκά, κοινωνικά στρώματα,
· επιστημονικά επεξεργασμένη στρατηγική για τη συγκέντρωση δυνάμεων και την προσέγγιση της σοσιαλιστικής επανάστασης,
· πολιτική πρακτική που να συνδυάζει διαλεκτικά τη στρατηγική με την τακτική, και τις κοινοβουλευτικές με τις κινηματικές μορφές πάλης, και να επιδιώκει ενεργά τις πολιτικές συμμαχίες που εξυπηρετούν τη στρατηγική και την επιδιωκόμενη κοινωνική συμμαχία,
· πλατιά εσωτερική δημοκρατία, συνδυασμένη με ενιαία δράση, στη βάση της συνειδητής πειθαρχίας, δηλ. την ουσία του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού (σε αντίθεση με τον γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμό),
· και με έμπρακτο προσανατολισμό στην ανασυγκρότηση και του διεθνούς ΚΚ, με απώτερο στόχο τη δημιουργία μιας νέας, σύγχρονης Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Λαμβάνοντας υπόψη τις καλύτερες παραδόσεις του ΚΚ του 20ού αιώνα (π.χ. για το κόμμα «νέου τύπου» της εποχής του Λένιν), οφείλουμε να διερευνήσουμε τις απαραίτητες (νέες) οργανωτικές μορφές που θα ικανοποιούν της παραπάνω προϋποθέσεις, με βάση παράγοντες όπως η πραγματικότητα του σύγχρονου καπιταλισμού και η σύνθεση της εργατικής τάξης. Ταυτόχρονα, αναγνωρίζουμε ότι οι ακριβείς αυτές οργανωτικές μορφές εξαρτώνται και από τη φάση που βρίσκεται σε κάθε συγκυρία τόσο η ταξική πάλη (π.χ., ειρηνική περίοδος νόμιμης δράσης, έναντι (προ)επαναστατικής περιόδου ή/και παράνομης δράσης), όσο και η ίδια η οργανωτική ανάπτυξη του κόμματος και της όποιας μεταβατικού τύπου οργάνωσης. Με άλλα λόγια, η ακριβής οργανωτική μορφή εξαρτάται από την πολιτική δράση που καλείται να υποστηρίξει στην κάθε δεδομένη συγκυρία και η δράση αυτή εξαρτάται με τη σειρά της από την οργανωτική ανάπτυξη, μαζικοποίηση, ισχυροποίηση, σε μια διαλεκτική σχέση.
γ. Η ανασυγκρότηση του ΚΚ δεν μπορεί παρά να βασιστεί στον πολιτικό αγώνα σε μια γενική κατεύθυνση ενάντια στον σύγχρονο καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό, και υπέρ των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, μέσα από την ενιαία δράση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Στην περίπτωση της Ελλάδας, πρόκειται για αγώνες ενάντια στην εξάρτηση από τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, με αιχμή την έξοδο/αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, όπως και ενάντια στην παρατεταμένη και σκληρή επίθεση του κεφαλαίου εις βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων (μισθοί, δημοκρατικά δικαιώματα, παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, ακρίβεια, στέγαση κ.λπ.).
3. Ένα σχέδιο ανασυγκρότησης του Κομμουνιστικού Κινήματος στη χώρα μας.
α. Η ανασυγκρότηση του ΚΚ στη χώρα μας δεν μπορεί να συμβεί εν κενώ, μέσα μόνο ή κυρίως από πολιτικές και ιδεολογικές ζυμώσεις των υπαρχουσών οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής κομμουνιστικής Αριστεράς (δεδομένης της άρνησης του ΚΚΕ να συμβάλει, ή και να αναγνωρίσει καν το πρόβλημα, προς το παρόν). Ούτε κάθε μία από μόνη της, ούτε όλες ή κάποιες σε συνδυασμό (ανέφικτο και αυτό μέχρι σήμερα άλλωστε), δεν επιτυγχάνουν την ελάχιστη εκείνη ποσότητα που μπορεί να μετατραπεί στην απαραίτητη ποιότητα που να μπορεί να ανταποκριθεί στην ιστορική αυτή πρόκληση.
β. Αντιθέτως, απαιτείται η από κοινού πολιτική παρέμβαση των κομμουνιστών/-στριών, οργανωμένων ή ανένταχτων, στην ταξική πάλη, με τρόπο που να επιτυγχάνει τη διαλεκτική σύνδεση μεταξύ θεωρίας και πράξης, με πρωτεύοντα τον ρόλο της πολιτικής πράξης. Αναφερόμαστε σε μια διαδικασία, στην οποία θα λύνουμε θεωρητικά προβλήματα στη βάση της ανάγκης να κατευθύνουμε πολιτικά την ενιαία καθημερινή μας παρέμβαση, και, στην αντίστροφη κατεύθυνση, θα διαμορφώνουμε σταδιακά μια ουσιαστική ιδεολογική και στρατηγική ενότητα στη βάση των αποτελεσμάτων που μας φέρνει η ίδια η ζωή, μέσω της ταξικής πάλης.
Η διαδικασία αυτή, λοιπόν, καθιστά την ενιαία δράση των – διασκορπισμένων σήμερα – κομμουνιστών/-ιστριών, ανοιχτά προς την εργατική τάξη και τον λαό, προϋπόθεση για σταδιακές στρατηγικές συγκλίσεις. Η ενιαία αυτή δράση, με τη σειρά της, έχει ελάχιστες οργανωτικές προϋποθέσεις δημοκρατικής συναπόφασης, απολογισμού, κριτικής και αυτοκριτικής, γενίκευσης και ειδίκευσης της πολιτικής παρέμβασης από/στα επιμέρους μέτωπα πάλης και κοινωνικούς χώρους, αντίστοιχα.
Κατά συνέπεια, το ακριβές πολιτικό πρόγραμμα και σχέδιο δράσης θα είναι σε κάθε φάση της ανασυγκρότησης αντίστοιχο με το αναπτυσσόμενο οργανωτικό (κομματικό) υποκείμενο και την εκάστοτε ικανότητά του να σχεδιάζει και να συναποφασίζει δημοκρατικά, να εφαρμόζει στην πράξη τις αποφάσεις του με ενιαίο τρόπο και στη συνέχεια να ασκεί έναν εξίσου δημοκρατικό (αυτο)κριτικό απολογισμό. Δεν μπορεί, δηλαδή, ούτε να σχεδιασθεί, ούτε να προσυμφωνηθεί πλήρως κατά την αρχική εκκίνηση της διαδικασίας αυτής.
Συνολικά, και εκκινώντας από το σημερινό περιβάλλον ιδεολογικο-πολιτικής, στρατηγικής κρίσης και πολυδιάσπασης, η ανασυγκρότηση του ΚΚ προϋποθέτει τους ακόλουθους ελάχιστους πολιτικούς, οργανωτικούς, και επιστημονικούς– θεωρητικούς – ιδεολογικούς όρους.
γ. Πολιτικοί προγραμματικοί όροι:
Μια ελάχιστη, αρχική πολιτική συμφωνία, η οποία:
· να απευθύνεται κυρίαρχα στην εργατική τάξη και στα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα,
· να εκκινεί από το ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε ιστορική σήψη και η μόνη διέξοδος είαι η επανάσταση για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, για τον κομμουνισμό,
· με κεντρικό άξονα τη σύγκρουση με τον ευρω-ατλαντικό ιμπεριαλισμό (ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ), και την ντόπια, (φιλο-)μονοπωλιακή και φιλο-ιμπεριαλιστική, ολιγαρχία του μεγάλου κεφαλαίου, τον πυρήνα δηλαδή της αστικής εξουσίας στη χώρα μας, ως μιας χώρας εξαρτημένης οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά από τον ιμπεριαλισμό,
· στη βάση επιστημονικών επεξεργασιών και σε συνεχή αλληλεπίδραση με τις αγωνιζόμενες, λαϊκές, κοινωνικές οργανώσεις,
· και με τις αντίστοιχες πολιτικές συμφωνίες, επιμέρους συμμαχίες, ή ακόμη και τη δημιουργία μετώπων, στην κατεύθυνση της εν λόγω πολιτικής συμφωνίας με μη κομμουνιστικές και μη επαναστατικές πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες δρουν στο εργατικό-λαϊκό κίνημα από ριζοσπαστική, αντιιμπεριαλιστική και αντιμονοπωλιακή σκοπιά,
· όπως και με πρωτοβουλίες για τη διεθνή δράση και συντονισμό με κόμματα και οργανώσεις άλλων χωρών που δρουν στην ίδια γενική πολιτική κατεύθυνση.
δ. Οργανωτικοί όροι:
Η οργανωτική ενοποίηση (έστω μετά από μια σχετικά σύντομη μεταβατική περίοδο) όλων των κομμουνιστικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων αλλά και μικρότερων ομάδων και ανένταχτων κομμουνιστών/-στριών που συμφωνούν να προωθήσουν από κοινού ένα τέτοιο πολιτικό σχέδιο.
Η οργάνωση αυτή, στις σημερινές συνθήκες απουσίας βαθιάς στρατηγικής ενότητας και λόγω της μειωμένης, αρχικά τουλάχιστον, μαζικότητας και των ανάλογα ασθενών δεσμών με την εργατική τάξη, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμη ως κομμουνιστικό κόμμα. Ωστόσο, θα αποτελεί μια μεταβατική, οργανωτική μορφή προς ένα τέτοιο κόμμα.
Μια τέτοια οργανωτική ενότητα, απαιτεί, επομένως, τη συμφωνία για ενιαία δράση (συνειδητή υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία) και, σε μια πορεία χρόνου, τη γενναία απόφαση διάλυσης των επιμέρους οργανώσεων. Ως αντίβαρο και προκειμένου να επιτευχθεί η ενιαία δράση χωρίς την αντίστοιχη – αρχικά – ουσιαστική στρατηγική ενότητα, προτείνουμε – για ένα μεταβατικό διάστημα – δικλείδες ασφαλείας αυξημένων πλειοψηφιών για τα σημαντικότερα προγραμματικά, καταστατικά, γενικότερα πολιτικά, ζητήματα και συχνές συνεδριακές διαδικασίες και θεματικές συνδιασκέψεις. Άλλα μέτρα για τον δημοκρατικό, ανοιχτό και δημόσιο διάλογο, μέτρα αντιγραφειοκρατικά, πχ για τη δημοσιοποίηση της εκάστοτε μειοψηφούσας άποψης ή για την από τα κάτω διαμόρφωση και έλεγχο των οργάνων κ.ο.κ., μπορούν να διασφαλίσουν την πορεία του εγχειρήματος, ειδικά στα πρώτα του ασταθή βήματα.
Επομένως, δεν απαιτείται η άμεση διάλυση των οργανώσεων και συλλογικοτήτων που επιθυμούν να συμμετάσχουν στο εγχείρημα αυτό. Μια τέτοια απόφαση θα παρθεί με τους παραπάνω μαζικούς και δημοκρατικούς τρόπους μόνο αφού έχει καταφέρει να συγκροτηθεί η νέα μεταβατική οργάνωση κι εφόσον απαιτήσει μια αντίστοιχη αυξημένη πλειοψηφία των μελών της το ασυμβίβαστο της παράλληλης συμμετοχής σε άλλη οργάνωση. Ωστόσο, απαιτείται η συμμετοχή στο εγχείρημά μας των οργανώσεων και συλλογικοτήτων αυτών να λάβει χώρα αποκλειστικά μέσω της ισότιμης ατομικής συμμετοχής των μελών τους, κατόπιν σχετικής συλλογικής απόφασης των επιμέρους οργανώσεων.
ε. Όροι ενιαίας δράσης στο εργατικό-λαϊκό κίνημα για την ανασυγκρότησή του:
· Η ενιαία παρέμβαση του νέου αυτού φορέα στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, στις συνδικαλιστικές και άλλες κοινωνικές οργανώσεις του κινήματος
· μέσω της δράσης των μελών του με κοινές παρατάξεις σε κάθε χώρο,
· για την αλλαγή των συσχετισμών σε αυτό, “από τα πάνω και από τα κάτω”,
· προάγοντας την ενωτική, μετωπική δράση και σε συντονισμό ή και στενότερη συμμαχία με άλλες πολιτικές δυνάμεις που κινούνται – είτε στα επιμέρους, είτε και συνολικότερα – σε παρόμοια κατεύθυνση με αυτή που θα καθορίζει η ως άνω πολιτική συμφωνία και το εκάστοτε αντίστοιχο πολιτικό μας πρόγραμμα.
στ. Επιστημονικοί-θεωρητικοί-ιδεολογικοί όροι:
Η διεξαγωγή συλλογικής επιστημονικής και θεωρητικής έρευνας σε ζητήματα αιχμής για την κομμουνιστική στρατηγική (όπως ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός/καπιταλισμός και η θέση της κάθε καπιταλιστικής χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, η κριτική μελέτη της εμπειρίας του σοσιαλισμού του 20ού αιώνα κ.ο.κ) στοχεύοντας στην ανάδειξη ενός – ανοιχτού σε όλα τα ρεύματα της μαρξιστικής σκέψης – κεντρικού φορέα μαρξιστικής έρευνας στη χώρα μας, π.χ. ίσως μέσω της ανασυγκρότησης και μαζικοποίησης του ήδη δρώντος Ομίλου Μαρξιστικών Ερευνών (ΟΜΕ). Ο φορέας αυτός πρέπει να λειτουργεί δημοκρατικά, να προβαίνει σε εκδόσεις, να διοργανώνει μαθήματα, επιστημονικές διαλέξεις, συνέδρια κ.ο.κ. Ένας τέτοιος φορέας μπορεί να θέσει τη συζήτηση για τη σύγχρονη κομμουνιστική στρατηγική στη βάση – κοινά αποδεκτών – επιστημονικών, θεωρητικών, μεθοδολογικών και εμπειρικών, δεδομένων, παραδοχών και αποτελεσμάτων, και όχι σε αυτή μονομερών αντιλήψεων όπως γίνεται σε μεγάλο βαθμό σήμερα.
4. Επόμενα βήματα.
Δεσμευόμαστε να εργαστούμε, καταρχήν, για τη διαμόρφωση ενός πολιτικού ρεύματος υπέρ της ανασυγκρότησης του ΚΚ της χώρας μας στην παραπάνω κατεύθυνση, καταρχήν μέσω
· της δημοσιοποίησης του παρόντος,
· της διοργάνωσης σχετικών εκδηλώσεων και συζητήσεων,
· της δημιουργίας ιστοσελίδας για το άνοιγμα σχετικού δημόσιου διαλόγου.
Επιδιώκουμε τη συμμετοχή οργανώσεων και συλλογικοτήτων που ενδιαφέρονται για τη διαδικασία αυτή, ακόμη και με την ιδιότητα του παρατηρητή, και την ανάπτυξη ενός όλο και πιο στενού συντονισμού και κοινής δράσης.
Ανάλογα και με την ανταπόκριση του εγχειρήματός μας, και με προϋπόθεση μια ελάχιστη μαζικοποίησή του, επόμενα βήματα θα μπορούσαν να αποτελέσουν:
· η συγκρότηση τοπικών/κλαδικών συντονιστικών επιτροπών του εγχειρήματος, καταρχήν σε πανελλαδικό επίπεδο, και στη συνέχεια σε τοπικό/κλαδικό.
· η διαμόρφωση επιτροπών για την επεξεργασία προγραμματικών και καταστατικών κειμένων, και η συζήτησή τους από το σύνολο των συμμετεχόντων,
οπότε και θα κριθεί στην πράξη, σε ένα όσο το δυνατόν μαζικότερο σώμα πρωτοπόρων κομμουνιστών/-ιστριών αγωνιστών/-ιστριών, η δυνατότητα για ουσιαστικές στρατηγικές συγκλίσεις στη σημερινή ιστορική συγκυρία.
Η όλη διαδικασία αποσκοπεί στο να καταλήξει σε συνέδριο για την ίδρυση μεταβατικής, κομμουνιστικής οργάνωσης εντός ενός εύλογου χρονικού διαστήματος.
Εντωμεταξύ, θα συμμετέχουμε με όλες μας τις δυνάμεις στους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού μας. Ιδιαίτερα θα συμβάλουμε στη μετωπική συμπόρευση ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στην πάλη ενάντια στην πολιτική, και εν τέλει, την εξουσία της ντόπιας ολιγαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών πατρώνων της, ΕΕ και ΝΑΤΟ!
Καλούμε ανοιχτά τους εργαζομένους και τις εργαζόμενες της χώρας μας, και ιδιαίτερα την εργατική τάξη και τη νεολαία, να συστρατευτούν στον ωραίο αγώνα για την ανασυγκρότηση του ΚΚ, για τη σοσιαλιστική επανάσταση και τον κομμουνισμό!