του Διονύση Περδίκη

Τι σημαίνει σε επίπεδο συγκεκριμένων κοινωνικών πρακτικών η υπερεκμετάλλευση της εργασίας, ως κυρίαρχη τάση (ή και πραγματικότητα πλέον;) στη θέση της αύξησης της σχετικής (ή και της απόλυτης) υπεραξίας, δηλ. ως ουσιαστικό στοιχείο του ιμπεριαλιστικού/κρατικομονοπωλιακού σταδίου του καπιταλισμού, και ιδιαίτερα της σύγχρονης, ύστερης και πιο ώριμης, φάση του της ιμπεριαλιστικής διεθνοποίησης της παραγωγής;

Πέρα από τα παρακάτω:

• επένδυση για τη μεταφορά της παραγωγής σε χώρες φτηνότερης εργασίας και περιουσιακών στοιχείων και χαμηλότερων (και λιγότερο κοστοβόρων) προτύπων προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος, αντί για επένδυση σε τεχνολογίες περαιτέρω αύξησης της παραγωγικότητας (και άρα και της οργανικής σύνθεσης κεφαλαίου που περιορίζει το γενικό ποσοστό κέρδους…),
• της υποχώρησης/στασιμότητας ή και συνεχούς και συστηματικής υστέρησης της ανόδου των πραγματικών μισθών σε σχέση με την άνοδο της παραγωγικότητας στις ανεπτυγμένες ιμπεριαλιστικές χώρες,

εκφράζεται, πλέον, και ως υπογεννητικότητα στις χώρες αυτές (ανεπτυγμένες ιμπεριαλιστικές) και αντιστάθμιση της έλλειψης εργατικού δυναμικού με μετανάστες, σύμφωνα με τη μελέτη των Σάββα Ρομπόλη και Βασίλη Μπέτση στο slpress.gr