Η Πρωτοβουλία για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος στη χώρα μας απευθύνει ενωτικό κάλεσμα για μετωπική συμπόρευση σε οργανώσεις, συλλογικότητες, και ανένταχτους αγωνιστές του εργατικού – λαϊκού κινήματος, με τους οποίους συναντηθήκαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια στους αγώνες και σε πολιτικές πρωτοβουλίες. Το παρόν κοινοποιήθηκε αρχικά στις παρακάτω οργανώσεις και συλλογικότητες: Εργατικός Αγώνας, Παρέμβαση, Κομμουνιστικό Σχέδιο – ΑΡΑΝ, Συλλογικότητα για την Επαναστατική Ενοποίηση της Ανθρωπότητας, Λαϊκή Δράση – ομάδα Κομμουνιστών/Αγωνιστών, Λαϊκή Ενότητα, αλλά απευθύνεται δημόσια προς κάθε ενδιαφερόμενο.

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη περίοδο, με έναν πολύ αρνητικό πολιτικό συσχετισμό, όπως έδειξαν οι τελευταίες εκλογές, με την ήττα του αντιμνημονιακού κινήματος των προηγούμενων χρόνων να βαραίνει ακόμη πάνω μας, με την κυρίαρχη ιδεολογία του ατομισμού, της ανταγωνιστικότητας, αλλά και του εθνικισμού και του ρατσισμού να κερδίζει έδαφος στις λαϊκές συνειδήσεις, με το φασισμό και τον νεοναζισμό να ξανασηκώνουν κεφάλι, και με τις προοπτικές της χώρας μας και τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης της ΝΔ για το επόμενο διάστημα να είναι εξαιρετικά αρνητικές για τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού.

Είναι επείγουσα ανάγκη να ενώσουμε δυνάμεις και να ανασυγκροτηθούμε, ώστε να οργανώσουμε αρχικά την άμυνα, και στη συνέχεια την αντεπίθεση του εργατικού – λαϊκού κινήματος. Αυτή τη φορά, όμως, να το «πάρουμε αλλιώς», να αξιοποιήσουμε τόσο τη θετική, όσο και την αρνητική εμπειρία των προηγούμενων χρόνων:

1. Να αποφύγουμε τη μάχη της φρασεολογίας και της ιδεολογικής «ταμπέλας» («αριστερό», «αντικαπιταλιστικό», «αντιιμπεριαλιστικό», κοκ) που υποκρύβουν την προσπάθεια για την εκ των προτέρων εξασφάλιση μιας πολιτικής «ηγεμονίας» που δεν έχει κερδηθεί στην πράξη, όπως και τις ατέρμονες συζητήσεις για αόριστους και γενικόλογους στρατηγικούς στόχους (πχ «σοσιαλισμός»), για τους οποίους δεν είμαστε ώριμοι να συμφωνήσουμε για αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους· να μην προκρίνουμε αυτοαναφορικούς στόχους που ελάχιστα αφορούν τον λαό (πχ για την «ανασυγκρότηση ή/και ενότητα της τάδε ή δείνα εκδοχής «Αριστεράς»).
   
   
2. Να οργανώσουμε το μέγιστο της κοινής δράσης στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, με όσο ευρύτερο και βαθύτερο κοινό προγραμματισμό και συντονισμό είναι σε κάθε φάση δυνατό να επιτευχθεί· να επιτύχουμε το μέγιστο της συγκέντρωσης δυνάμεων σε κάθε επιμέρους μέτωπο πάλης, καταρχήν στο πλαίσιο αμυντικών αγώνων.
   
   
3. Να εμπιστευτούμε τις οργανώσεις και συλλογικότητες του εργατικού και λαϊκού κινήματος, τους πρωτοπόρους αγωνιστές που αναδεικνύονται μέσα από τη συλλογική δράση· να δράσουμε μέσα στις υπάρχουσες οργανώσεις προσπαθώντας να αλλάξουμε τους συσχετισμούς και «από τα κάτω» και «από τα πάνω»· να σταματήσουμε τις πρακτικές του σεχταρισμού ή της υπερπολιτικοποίησης και υπεροϊδεολογικοποίησης που θολώνουν τα όρια μεταξύ των πολιτικών οργανώσεων και αυτών του κινήματος.
   
   
4. Να συνεργαστούμε στο κίνημα και να αναλάβουμε κοινές πολιτικές πρωτοβουλίες στη βάση της συμφωνίας σε ένα σύνολο στόχων και διεκδικήσεων που έχουν ήδη προ πολλού ωριμάσει στους αγώνες των τελευταίων χρόνων (βλ. παρακάτω ενδεικτικά), ανοίγοντας την προοπτική της λαϊκής αντεπίθεσης.
   
   
5. Να οργανώσουμε τον δημόσιο διάλογο (πχ μέσω μιας κοινής ιστοσελίδας), για τη σταδιακή διαμόρφωση ενός μεταβατικού προγράμματος ρήξης και ανατροπής της νεοφιλελεύθερης και ιμπεριαλιστικής ΤΙΝΑ, με την οποία πορεύεται σήμερα σχεδόν το σύνολο της πολιτικής σκηνής που εκπροσωπείται στην ελληνική Βουλή, ένα πρόγραμμα όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένο και επιστημονικά άρτιο, το οποίο θα ζυμώνουμε μέσα στους αγώνες και στις οργανώσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος, ώστε σταδιακά να πείθουμε ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος, δύσκολος μεν, αλλά που, με θυσίες, μπορεί να οδηγήσει τον ελληνικό λαό σε μια καλύτερη και ασφαλέστερη ζωή, λαμβάνοντας πάντα υπόψη το επίπεδο της κοινωνικοπολιτικής συνείδησης και ριζοσπαστικοποίησης του λαού σε κάθε χρονική συγκυρία.
   
   
6. Να συμφωνήσουμε στη γενική, στρατηγική κατεύθυνση της πάλης, γύρω από την οποία να αναπτύξουμε την κοινή κινηματική και πολιτική μας δραστηριότητα:
   • Ποιοι είμαστε/ποιον εκπροσωπούμε: τον εργαζόμενο λαό, με πυρήνα την εργατική τάξη, αλλά και με όλον τον πλούτο των επιμέρους διαφορών και αντιθέσεων που φέρει η σύγχρονη πραγματικότητα της χώρας μας.
   • Ποιος είναι ο κύριος αντίπαλος/σε ποια κατεύθυνση πρέπει να δοθεί το κύριο χτύπημα: το μπλοκ εξουσίας της ντόπιας ολιγαρχίας του (μεγάλου) κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών πατρώνων ή «συμμάχων» της, με τη μορφή που αυτοί μορφοποιούνται σήμερα στην ΕΕ, και στο ΝΑΤΟ (ΗΠΑ), χωρίς να υποτιμούμε τις υπόλοιπες κοινωνικές αντιθέσεις μιας πολύπλοκης κοινωνικής πραγματικότητας, η οποία δεν παύει να εδράζεται στη βασική αντίθεση κεφάλαιο – εργασία.
   • Ποιο είναι το ζήτημα – κρίκος: να πείσουμε τον εργαζόμενο λαό ότι μπορεί να βγει νικητής αν συγκρουστεί με τον αντίπαλο αυτό, ότι μπορεί να ζήσει καλύτερα και ασφαλέστερα αν – καταρχήν – απειθαρχήσει και αντισταθεί στις πολιτικές που αυτός εφαρμόζει, και – στη συνέχεια – αν αποδεσμευθεί από τον σφιχτό εναγκαλισμό των στρατηγικών επιλογών του αντιπάλου αυτού.
     
     
7. Να αποφύγουμε τόσο τις εύκολες και γενικόλογες απαντήσεις, όσο και τη «δημιουργική ασάφεια» ή βολική αοριστία στο τελευταίο αυτό κρίσιμο ζήτημα, με την ιδιαίτερη μορφή που παίρνει γύρω από τη συμμετοχή της χώρας μας στο Ευρώ, στην ΕΕ, και στο ΝΑΤΟ.
   Η εμπειρία του 2012 – 2015, παρόλη την ήττα, προσέφερε ένα μάθημα ανεκτίμητης αξίας τόσο για τις οργανώσεις μας, όσο και για τον ίδιο τον ελληνικό λαό: οποιαδήποτε εναλλακτική στρατηγική σε αυτή του παραπάνω αντιπάλου «ολιγαρχία – ΕΕ – ΝΑΤΟ» θα συναντήσει τη λυσσαλέα αντίδρασή του, και αυτός ο αντίπαλος είναι αδίστακτος (ας θυμηθούμε τους εκβιασμούς, τις απειλές, τις κλειστές τράπεζες, τη μαύρη προπαγάνδα, εκ μέρους της γραφειοκρατίας της ΕΕ, των δανειστών, του στρατοπέδου του «μένουμε Ευρώπη», των ΜΜΕ, των μεγαλο-εργοδοτών, υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, ενώ βλέπουμε πολέμους να ξεσπούν σε όλο τον κόσμο ακριβώς για τέτοια ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας από τον ιμπεριαλισμό). Γι’ αυτό άλλωστε βρίσκεται σήμερα σε στρατηγικό αδιέξοδο η φιλονατοϊκή και φιλο-ΕΕ «Αριστερά», στην πράξη σοσιαλφιλελεύθερη κεντροαριστερά/σοσιαλδημοκρατία, του ΣΥΡΙΖΑ: καμία «εύκολη λύση» που θέλει «και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη» δεν πείθει τον ελληνικό λαό.
   Οπότε, πέρα από διαφορές επί της τακτικής, περί «ρήξης», «αποδέσμευσης», ή «άμεσης εξόδου» από το Ευρώ ή/και την ΕΕ, χρειάζεται να συζητήσουμε επί της ουσίας, να βρούμε απαντήσεις σε κάθε ερώτημα που μπορεί να μας φέρει η ζωή μέσα από αυτή την οξύτατη κοινωνική σύγκρουση με βάση το «χειρότερο δυνατό σενάριο»:
   • Μπορούμε να τα καταφέρουμε, να νικήσουμε, και να ζήσουμε καλύτερα σε ρήξη ή/και έξω από το Ευρώ και την ΕΕ, και, αν ναι, πως;
   • Πως θα εξασφαλίσουμε την εδαφική ακεραιότητα και εθνική μας ανεξαρτησία έξω από το ΝΑΤΟ;
   • Τι διεθνή στηρίγματα θα έχουμε σε μια τέτοια περίπτωση, λαμβάνοντας υπόψη ότι ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει, με την ηγεμονία του ευρω-ατλαντικού ιμπεριαλισμού να αδυνατίζει, και εναλλακτικούς πόλους ισχύος να αναδύονται;
   • Τι συνεπάγεται μια τέτοια κοινωνική σύγκρουση για το είδος εξουσίας και λαϊκής οργάνωσης που απαιτείται για να ανταπεξέλθει το εργατικό και λαϊκό κίνημα;

Δεν μπορούμε και δε χρειάζεται να συμφωνήσουμε σε όλα αυτά τα ζητήματα αυτή τη στιγμή, αλλά μπορούμε να χαράξουμε την παραπάνω στρατηγική κατεύθυνση, και να αρχίσουμε να κινητοποιούμαστε από κοινού και να συνδιαλεγόμαστε με βάση αυτήν.

8. Να ξεκινήσουμε από τη βάση του κινήματος και να «χτίσουμε βήμα – βήμα» τη συνεργασία και τη μετωπική συμπόρευση. Να αποφύγουμε κοινοβουλευτικές αυταπάτες, με συμμαχίες να συνάπτονται στις παραμονές των εκλογών, και να διαλύονται αμέσως μετά. Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι πρέπει να αδιαφορούμε για τις διάφορες εκλογικές μάχες, ως στιγμές της ταξικής πάλης με αυξημένη επίδραση στη διαμόρφωση της κοινωνικής και πολιτικής στάσης των λαϊκών στρωμάτων. Ας σχεδιάζουμε, όμως, την εκάστοτε παρέμβασή μας στις εκλογές με τρόπο που να εξυπηρετεί την ανάπτυξη της πάλης στην ως άνω στρατηγική κατεύθυνση στην κάθε χρονική συγκυρία.

Ακολουθούν ενδεικτικοί άξονες και στόχοι για το πλαίσιο πάλης, γύρω από το οποίο μπορεί να αναπτυχθεί η κοινή μας δράση και μετωπική συμπόρευση:

• Αντίσταση και απειθαρχία στις αντιλαϊκές πολιτικές και «μεταρρυθμίσεις» της κυβέρνησης της ΝΔ, και στις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
• Ακύρωση της αντιλαϊκής νομοθεσίας που θεσμοθετήθηκε στα πλαίσια των «μνημονίων».
• Ακύρωση της αντεργατικής νομοθεσίας των τελευταίων χρόνων, και ιδιαίτερα του πρόσφατου νόμου Χατζηδάκη· επαναφορά υποχρεωτικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
• Γενναίες αυξήσεις μισθών· αυτόματη τιμαριθμική προσαρμογή για την καταπολέμηση του πληθωρισμού· θέσπιση της σταθερής εργασίας με βάση το 35ωρο (5ήμερη εργάσιμη εβδομάδα – 7ωρη εργάσιμη ημέρα).
• Ακύρωση/Διαγραφή του δημοσίου χρέους· σεισάχθεια για τα ιδιωτικά χρέη των λαϊκών στρωμάτων· μέτρα προστασίας της πρώτης κατοικίας και της επαγγελματικής στέγης.
• Μεταφορά των φορολογικών βαρών από τα λαϊκά στρώματα στο μεγάλο κεφάλαιο, ξένο και ελληνικό, συμπεριλαμβανομένου του εφοπλιστικού· κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης.
• Εθνικοποίηση των τραπεζών.
• Αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις κοινωφελών υπηρεσιών και στρατηγικών βιομηχανιών και στο ξεπούλημα του φυσικού πλούτου της χώρας μας· αντιστροφή των ιδιωτικοποιήσεων με εθνικοποιήσεις· δημιουργία θεσμών εργατικού και λαϊκού ελέγχου στη βάση της ανασυγκρότησης των οργανώσεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
• Δημόσιες επενδύσεις και διεθνείς συμπράξεις σε όσο το δυνατόν πιο ισότιμη και αμοιβαία επωφελή βάση με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας, και ιδιαίτερα του δευτερογενούς τομέα.
• Αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία· να γίνουν οι απαραίτητες προσλήψεις στα αντίστοιχα συστήματα.
• Υπεράσπιση και δημιουργία ελεύθερων χώρων και χώρων πρασίνου στις πόλεις μας· δημόσιες επενδύσεις για την αναβάθμιση όλων των υποδομών, οικιστικών, δημόσιων συγκοινωνιών και επικοινωνιών, κοκ, με βάση τα πιο σύγχρονα πρότυπα ασφαλείας και προστασίας του περιβάλλοντος. Γενικότερα, προστασία του φυσικού περιβάλλοντος (πχ από την εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε βουνά και δάση).
• Εκδημοκρατισμός του πολιτικού και δικαστικού συστήματος· συνταγματική κατοχύρωση του απλού και «άδολου» αναλογικού εκλογικού συστήματος χωρίς κατώτατο όριο εισόδου· κατάργηση των ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ· κατάργηση της δράσης του μεγάλου κεφαλαίου στα ΜΜΕ και απόδοση των σχετικών υποδομών σε πανεπιστήμια, τοπικές κοινωνίες, και λαϊκές οργανώσεις.
• Καμία συμμετοχή ή εμπλοκή της χώρας μας σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους· ακύρωση όλων των οικονομικών κυρώσεων προς άλλες χώρες· κλείσιμο των νατοϊκών βάσεων· έξοδος από το ΝΑΤΟ· αγώνας για τη διάλυσή του.
• Ειρηνικές σχέσεις στη βάση του διεθνούς δικαίου και της αλληλεγγύης με όλους τους λαούς της περιοχής μας κι ευρύτερα.
• Ανοιχτή, κυρίαρχη, και οργανωμένη μεταναστευτική πολιτική στα πλαίσια του σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας· φιλική προς τους πρόσφυγες πολιτική υποδοχής τους στα πλαίσια του σχετικού διεθνούς δικαίου και απειθαρχώντας στις σχετικές συμφωνίες της ΕΕ που μετατρέπουν τη χώρα μας σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης· ισότιμα εργατικά, κοινωνικά και – μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα – πολιτικά δικαιώματα για όσους επιλέξουν να ζήσουν και να εργαστούν στη χώρα μας.
• Μέτρα και πρωτοβουλίες στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό, στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές, για ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του λαού ενάντια στον φασισμό, τον νεοναζισμό, τον ρατσισμό, και κάθε είδους διακρίσεις (πχ στη βάση του φύλου ή του σεξουαλικού προσανατολισμού).