του Διονύση Περδίκη
Η χθεσινή ολονύχτια κινητοποίηση των λιμενεργατών με συμμετοχή του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και της Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας Ελλάδας και του Σωματείου Ναυπηγοξυλουργών, η οποία εμπόδισε το φόρτωμα κοντέινερ που περιείχε σφαίρες σε πλοίο με προορισμό το Ισραήλ, είναι ενδεικτική των δυνατοτήτων της εργατικής τάξης και του λαού να βάλουν εμπόδια, ή και να ανατρέψουν τελείως, την πολιτική της φιλοϊμπεριαλιστικής ολιγαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου και των κυβερνήσεων της χώρας μας, μια πολιτική πλήρους ευθυγράμμισης με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλιστικό άξονα υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ.
Αναδημοσιεύουμε την ιδρυτική διακήρυξη της Κομμουνιστικής Συμπόρευσης μετά από αίτημα των συντρόφων/ισσών που την απαρτίζουν ως συμβολή στον διάλογο για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας.
1.Η Κομμουνιστική Συμπόρευση συγκροτείται από κομμουνιστές και κομμουνίστριες που θέλουμε να συμβάλουμε στην ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος. Για τον σκοπό αυτό παρακολουθούμε, παρεμβαίνουμε και συμμετέχουμε ενεργά στον διάλογο και στην δράση που αναπτύσσεται προς αυτή την κατεύθυνση από δυνάμεις του κινήματος, πολιτικές οργανώσεις και συσπειρώσεις.
Οι Ευρωεκλογές πραγματοποιήθηκαν σε μια περίοδο πανευρωπαϊκής καπιταλιστικής κρίσης/ύφεσης με την ακρίβεια να μαστίζει τα λαϊκά στρώματα, ενώ η ΕΕ – όλο και πιο παρηκμασμένη – βαδίζει ολοταχώς προς τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ακολουθώντας την ιμπεριαλιστική στρατηγική των ΗΠΑ. Η πολιτική της ΕΕ αποδοκιμάστηκε σχεδόν σε όλες τις χώρες με την Ακροδεξιά, όμως, να καρπώνεται γενικά τη δυσαρέσκεια, ασκώντας λαϊκίστικη κριτική γύρω από θέματα όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία ενάντια στη Ρωσία, η αγροτική και περιβαλλοντική πολιτική της ΕΕ, το μεταναστευτικό ζήτημα ή η woke ατζέντα, επωφελούμενη και από την αδυναμία της Αριστεράς να προτείνει εναλλακτική πολιτική.
του Κωνσταντίνου Κρυστάλλη
Αποτελεί ξεκάθαρο γεγονός πως η αρχή της δεκαετίας του 1990 ξεκίνησε μία σειρά γεγονότων που θα άφηναν τον παγκόσμιο σοσιαλισμό σε μία άκρως μειονεκτική θέση. Με το πέρασμα στον 21ο αιώνα, θα μπορούσε κάποιος να πει πως οι μόνες πραγματικά σοσιαλιστικές χώρες ήταν η Κούβα και η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας.
του Βασίλη Λιόση
Στο πρώτο κείμενο περί παθογενειών του κουμμουνιστικού κινήματος (κ.κ.) είχα επισημάνει πως υπάρχουν τέσσερα στάδια στην ανάλυση του σχετικού φαινομένου: α) εντοπισμός των παθογενειών, β) ερμηνεία της γέννησης και αναπαραγωγής τους, γ) πρόταση για την αντιμετώπισή τους, δ) εφαρμογή της πρότασης στην πράξη.
Στο παρόν κείμενο θα επιχειρήσω την ερμηνεία· ίσως το πλέον δύσκολο θέμα από θεωρητική σκοπιά.
του Διονύση Περδίκη
Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές (Σαββατοκύριακο 11-12/3/2023) λαμβάνει χώρα η πρώτη συνέλευση για τη συγκρότηση μεταβατικής Κομμουνιστικής Οργάνωσης με τη συμμετοχή του Κομμουνιστικού Σχεδίου (ΚΣ στο εξής), της ΑΡΑΝ και ανένταχτων. Νωρίτερα, είχε κυκλοφορήσει σχετικό εισηγητικό και διακηρυκτικό κείμενο («Διακήρυξη» στο εξής) που οριοθετεί το εγχείρημα αυτό. Φυσιολογικά προκύπτει το ερώτημα του πως σχετίζεται το δικό μας εγχείρημα για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος (ΚΚ στο εξής) με την πρωτοβουλία αυτή των συντρόφων.